1954 doğumluyum. Çocukluğum Çukurova’nın Ceyhan Köyü’nde kadınların üretimin büyük bir parçası olduğu bir çiftlikte geçti. Doğayı korumayı, coğrafyaya saygı ve sevgiyi öğreten Yörük kültüründen geliyorum. Köy Enstitüsü öğretmenleri tarafından okutuldum. İlkokulda da öğretmen okulunda da hep doğayla iç içeydim. Sanki doğanın bir parçası değilmişiz de, doğa kullandığımız bir şeymiş gibi davranılan yaşam şekli içimi acıtırken hep ailelerin çocuklarıyla birlikte gerçek bir şey yarattıkları, insanların doğaya dönerken kendi içlerindeki huzuru ortaya çıkarabilecekleri bir yaşam biçimi hayal ettim. Emekli olmadan önce kızımın aldığı deftere bir eğitim çiftliği çizmemle başladı her şey ve ailemle birlikte bu hayali gerçeğe dönüştürdük. Ailemin her bireyinin burada emeği var. Bütüncül bakış açısını, aile içerisinden başlayarak uyguluyoruz aslında. Ben tarımla ilgileniyorum, kızım mimari kısmı yönetiyor, gelinim finansal durumu kontrol ediyor, oğlum Ozan da eğitim merkezi ile ilgileniyor. Öğretmenlik yaparken çocuklardan çok şey öğrendim; yaşları ne olursa olsun insanların farklılıklarının onların öğrenme yöntemine yansıdığını gördüm. Sınıfın içinde not tutup kitap okuyarak öğrenmiyor herkes, 40 dakika aynı sırada oturmak motivasyon kaybettiriyor. Halbuki en güzel öğrenme yöntemi deneyim etmek; çocukların bitkileri domates dikerek öğrenmesini hayal ettim ben, astronomiyi yıldızlara bakarak keşfetmelerini istedim. Ozan da içimizde olan bu deneyimleme ihtiyacını kurumsal eğitimlere yansıttı. Çünkü bilmek ile öğrenmek arasında büyük bir fark var ve bu fark sadece deneyimleme sayesinde aşılabilir. Narköy; bir çiftlik, bir otel, bir eğitim merkezi ve birçok kişi için bir yuva. Her yaştan, her milletten insanın farklılıklarını aşarak bir bütün olarak dünyaya değer kattıkları bir yer. Güzel kalpli insanların bir araya gelip birbirlerinden sürekli bir şeyler öğrendikleri, kendi ilgi alanları doğrultusunda var oldukları bir cennet ve buraya yolu düşmüş herkesle paylaşılan ortak bir hayal...